Laos
Alweer iets meer dan een week geleden vertrokken we met de slowboat vanaf de grens tussen Thailand en Laos op weg naar Luang Prabang. De eerste dag zaten we op een autostoeltje. De dag begon rustig: lezen, muziek luisteren, naar de groene bergen, voorbijkomende dorpjes en spelende kinderen turen, kletsen met iedereen, eten van de locals proeven. Einde van de middag raakten twee oudere mannen dronken en kregen ruzie, de halve boot (wij ook) deed hun best ze uit elkaar te houden. Entertainment maar toch ook een beetje spannend, uiteindelijk gebeurde er gelukkig niets. Eind middag kwamen we aan in Pakbeng, een klein dorpje aan de rivier waar we zouden overnachten. Flink wennen aan het nieuwe geld: ineens was een euro 10.000 kip! Na heerlijke curry bij een Lao familie gegeten te hebben gingen we op tijd naar bed: als echte hollanders wilden we de volgende dag vroeg op om een goede plek op de boot te bemachtigen. Vooraan met een tafeltje zodat we spelletjes konden spelen en geen last hadden van de luide motor. Dit was gelukt, goed plekje met gezellige mensen van de vorige dag: tijd voor een mooie dag! Gaaf om zo de Mekong, de grootste rivier door heel zuid oost azie te leren kennen en de lokale mensen en dorpjes te zien.
Aangekomen in Luang Prabang was het ook echt even wennen aan Laos zelf. Het land is veeel armer dan Thailand en nog veel minder ontwikkeld, zo kon niemand Engels en ons guesthouse had zero hygiene en luxe. We besloten toch maar even daar te blijven (het hoort erbij en hadden betaald) en zouden later wat beters zoeken. We bezochten een van de mooiste watervallen ooit, een rescue center voor beren en leerde wat over Laos in het nationale museum. In het kleine stadje waren nog veel franse invloeden te zien zoals bakkerijen (Laos is heel lang van Frankrijk geweest). Na het vieze guesthouse besloten we één nachtje voor een beetje luxe te gaan :) normale Wc, bedden en een zwembadje: heeerlijk.
Na Luang Prabang trokken we door naar Vang Vieng: een klein dorpje richting het zuiden. Waar ik na een middagje op een grote rubbere band over de rivier (wat heel leuk en mooi was) een fixe blaasontsteking kreeg, uitgerekend in Laos. In de apotheek kan je alles krijgen wat je wil alleen is niks in een begrijpelijke taal. Stonden we daar met handen en voeten dit uit te leggen. Uiteindelijk met hulp van dokter thuis, moeders en anderen de juiste antibiotica gekregen. Het duurde een poos voordat het aansloeg, maar gelukkig had ik Chris, veel lieve appjes en fijne mensen om ons heen zodat Chris zich ook kon vermaken. Een paar dagen iets rustiger aan dus, daar hadden we deze week gelukkig ook wel tijd voor.
Doorgereisd naar Vientiane de hoofdstad waar vanuit we naar Vietnam vliegen. Ondanks dat er in deze stad niet heel veel te beleven valt hebben we een heel interessant centrum bezocht. Het COPE center, een revalidatie centrum voor mensen en kinderen die nog dagelijks gehandicapt raken (of overlijden) door de vele bommen die nog overal liggen. Laos is het meest gebombardeerde land ter wereld en zo zijn er waarschijnlijk nog 70 miljoen verspreide bommen. In lokale stammen denken kinderen dat het speelgoed is of willen er geld mee verdienen voor hun ouders (50 cent voor het metaal om je leven te riskeren). Of mensen zien ze niet op zoek naar eten en metaal en het gaat nog dagelijks mis. In een documentaire zagen we hoe groot het probleem is en hoe moeilijk het onschadelijk maken van alles is. Zo vertelden twee ouders dat ze met hun gewonde zoontje van 8 bij twee ziekenhuizen waren geweest en nergens bloed en zuurstof was, de derde konden ze niet redden en daarom overleed hij, zo niet voor te stellen voor ons in Nederland. Het was erg shocking, dan ben je weer zo dankbaar voor je leven in nederland en de zorg daar die zo 50 jaar verder is.
Al met al weer een bijzondere week gehad met fijne mensen om ons heen. Weer veel geleerd, gezien en verwonderd over deze andere culture en hoe de mensen hier leven. Net afscheid genomen en stappen zo in het vliegtuig naar Vietnam :)
Aangekomen in Luang Prabang was het ook echt even wennen aan Laos zelf. Het land is veeel armer dan Thailand en nog veel minder ontwikkeld, zo kon niemand Engels en ons guesthouse had zero hygiene en luxe. We besloten toch maar even daar te blijven (het hoort erbij en hadden betaald) en zouden later wat beters zoeken. We bezochten een van de mooiste watervallen ooit, een rescue center voor beren en leerde wat over Laos in het nationale museum. In het kleine stadje waren nog veel franse invloeden te zien zoals bakkerijen (Laos is heel lang van Frankrijk geweest). Na het vieze guesthouse besloten we één nachtje voor een beetje luxe te gaan :) normale Wc, bedden en een zwembadje: heeerlijk.
Na Luang Prabang trokken we door naar Vang Vieng: een klein dorpje richting het zuiden. Waar ik na een middagje op een grote rubbere band over de rivier (wat heel leuk en mooi was) een fixe blaasontsteking kreeg, uitgerekend in Laos. In de apotheek kan je alles krijgen wat je wil alleen is niks in een begrijpelijke taal. Stonden we daar met handen en voeten dit uit te leggen. Uiteindelijk met hulp van dokter thuis, moeders en anderen de juiste antibiotica gekregen. Het duurde een poos voordat het aansloeg, maar gelukkig had ik Chris, veel lieve appjes en fijne mensen om ons heen zodat Chris zich ook kon vermaken. Een paar dagen iets rustiger aan dus, daar hadden we deze week gelukkig ook wel tijd voor.
Doorgereisd naar Vientiane de hoofdstad waar vanuit we naar Vietnam vliegen. Ondanks dat er in deze stad niet heel veel te beleven valt hebben we een heel interessant centrum bezocht. Het COPE center, een revalidatie centrum voor mensen en kinderen die nog dagelijks gehandicapt raken (of overlijden) door de vele bommen die nog overal liggen. Laos is het meest gebombardeerde land ter wereld en zo zijn er waarschijnlijk nog 70 miljoen verspreide bommen. In lokale stammen denken kinderen dat het speelgoed is of willen er geld mee verdienen voor hun ouders (50 cent voor het metaal om je leven te riskeren). Of mensen zien ze niet op zoek naar eten en metaal en het gaat nog dagelijks mis. In een documentaire zagen we hoe groot het probleem is en hoe moeilijk het onschadelijk maken van alles is. Zo vertelden twee ouders dat ze met hun gewonde zoontje van 8 bij twee ziekenhuizen waren geweest en nergens bloed en zuurstof was, de derde konden ze niet redden en daarom overleed hij, zo niet voor te stellen voor ons in Nederland. Het was erg shocking, dan ben je weer zo dankbaar voor je leven in nederland en de zorg daar die zo 50 jaar verder is.
Al met al weer een bijzondere week gehad met fijne mensen om ons heen. Weer veel geleerd, gezien en verwonderd over deze andere culture en hoe de mensen hier leven. Net afscheid genomen en stappen zo in het vliegtuig naar Vietnam :)
Xx Lia